Het was mijn allereerste trip echt alleen. Ik wilde extra beeldmateriaal voor mijn fotografie portfolio schieten en dat was een goed excuus om naar het prachtige Lake District in het noordwesten van Engeland af te reizen.
Het is niet moeilijk om verliefd te worden op het Lake District; het landschap met zijn heuvels, meren en oude Engelse dorpjes en boerderijen en de ruige fells daarachter, waar het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan, is adembenemend. Mede door de inspanningen van de bekende kinderboekenschrijfster en illustratrice Beatrix Potter zijn grote delen van het Lake District zo gebleven als ze door de eeuwen heen waren.
Ik had wel vaker alleen gereisd, maar nooit echt helemaal alleen. Ik was in mijn eentje naar Australië gevlogen en Hongkong en ook naar Japan, maar altijd was er ter plekke wel iemand die ik kende of waar ik mee afgesproken had, iemand met wie ik werkte als ik voor m'n werk vloog of een vriend als het niet voor m'n werk was, of beide als ik werk en reizen combineerde. Ook was ik regelmatig een paar dagen alleen op een soms heel verre locatie, maar dat was hooguit een paar dagen en dan was er altijd wel een afspraak en werd er samen verder gereisd of gewerkt.
Dus ondanks een best wel groot reisverleden had ik nog nooit echt alleen gereisd, als zijnde dat ik echt alleen van huis ging, alleen reisde en alleen ergens verbleef en alleen weer terug naar huis ging. Op een gegeven moment besloot ik dat dat iets goeds was om te gaan doen, zeker als mijn fotografie-werk het doel van de reis was. Mensen met wie ik reisde verveelden zich soms wezenloos als ik weer eens in opperste concentratie aan het fotograferen was op een plaats waar voor hen al die tijd niks te doen was. Alleen reizen was dan toch echt de beste optie besloot ik, ik voelde me dan niet opgejaagd en kon doen wat ik wilde of moest doen en mijn reisgezel hoefde zich niet te vervelen.
Op een vroege woensdagochtend vertrok ik met een rugzak met fotospullen, wat kleding en m’n laptop naar vliegveld Groningen. Bijna miste ik het vliegtuig, maar, het voordeel van het vliegen vanaf een klein vliegveld is dat het personeel behulpzaam is en ik toch nog mee mocht. Vanaf Londen vervolgde ik mijn reis noordwaarts met de trein.
De eerste glimp die ik van dat adembenemende Lake District landschap opving, was op station Oxenholme, waar ik moest overstappen. Samen met een treinlading vol Japanse toeristen en een handvol Britse wandelaars moest ik wachten op een aansluitende trein die ons allemaal naar Windermere zou brengen. Op het perron zag ik een stukje van de heuvels daarachter en terwijl de Japanse toeristen hun enorme koffers gebruikten om op te zitten, hun ogen gefixeerd op hun mobiele telefoons, stapte ik het station uit om dat betoverende landschap wat verrees achter het station beter en rustiger te kunnen bekijken. Ik zal dat bizarre tafereel van die Japanse toeristen op dat station nooit vergeten, zittend alsof ze niet net in een prachtig landschap waren aangekomen.
Ik wilde al heel lang naar het Lake District, kleine dingen die met het Lake District te maken hadden kwamen af en toe bij toeval mijn Nederlandse plattelandsleven binnen; Fellpony's (stoere, zwarte pony's uit het Lake District), Herdwick schapen (stevige, ruige Lake District schapen met prachtige vergrijsd bruine vachten en schattige stoere kopjes), een boek over Hill Top Farm, de eerste boerderij die Beatrix Potter in het Lake District kocht, wat ik ooit per ongeluk tegenkwam, en het inspirerende verhaal over het leven van Beatrix Potter wat ik jaren later als gevolg daarvan las.
Uiteindelijk stapte iedereen, de Japanse toeristen, de Engelse wandelaars en wat lokale bevolking en ik, op het boemeltreintje wat ons naar Windermere bracht.
Het plattelandsstadje Windermere en het aangrenzende Bowness-on- Windermere is voor velen het begin van hun Lake District avontuur. Bowness-on- Windermere grenst aan het grootste natuurlijke meer van Engeland, Lake Windermere, en je kunt in Bowness roeiboten huren voor een tochtje op het meer of meevaren met een van de vele toeristenboten. Het plaatsje Windermere, waar de trein aankomt, ligt een kilometer ten oosten van de oevers van het meer, maar werd in het midden van de 19e eeuw zo genoemd toen er een treinstation kwam. Dat station verbond het verre, afgelegen, ruige Lake District met de rest van Engeland, vanaf die tijd werd het Lake District en vooral de regio rond Lake Windermere een populaire vakantie bestemming.
Mijn reis ging te voet verder, vanaf het station baande ik me een weg door die drukke toeristenplaatsjes Windermere en Bowness, wat nog wel een flinke wandeling bleek met een toch best wel zware rugzak vol apparatuur, maar volgepropte bussen met toeristen en hun grote koffers en onvriendelijke buschauffeurs vond ik ook geen aantrekkelijke optie. Op zich zijn Windemere en Bowness prima stadjes met alle voorzieningen, je kunt er je boodschappen halen (zeker als je geen auto hebt is dat handig, niet elk dorp heeft een winkeltje en dorpen liggen, als je loopt best ver uitelkaar, dat leerde ik “the hard way”), er zijn informatiepunten en veel winkeltjes met van alles en nog wat (ook handig als je wereldstekker het ineens niet meer doet bijvoorbeeld)
Mijn eindbestemming lag aan de andere, rustige kant van het meer dus ik nam vanaf Bowness het pondje naar de overkant van Lake Windermere. Het uitzicht vanaf de pont over het 17km lange meer en de heuvels eromheen was fantastisch, de late middagzon scheen over de bosrand aan de oever van het meer en de fells daarachter. “Waar moet je naartoe?” vroeg een aardige mevrouw me met wie ik op het pontje aan de praat was geraakt. Ik vertelde haar dat ik een cottage had gehuurd op een landgoed. “Oh, daar ben je zo vanaf de pont.” En ze legde me de kortste weg door het bos uit. “En maak je geen zorgen, hier is het een stuk rustiger dan aan de overkant en je zit vlak bij de pub, daar kun je prima eten!”
En ze had gelijk, als je van de pont stapt kom je al snel in een veel rustiger Lake District terecht met een overvloed aan prachtige Engelse “countryside”. Wandelpaden leiden je helemaal naar Hawkshead, een pittoresk middeleeuws marktplaatsje, zo’n 6,5 km verderop. Een wandeling die zeker de moeite waard is en leidt over groene heuvels en met steen ommuurde weilanden en stukken bos. Onderweg passeer je de authentieke oude dorpjes Far- en Near Sawrey met hun mooie oude cottages en boerderijen.
Beatrix Potter woonde de tweede helft van haar leven in Near Sawrey. Van de opbrengsten van haar bekende boekje Peter Rabbit kocht ze in 1905 Hill Top Farm, een 17e eeuws boerderijtje wat in de typische Lake District stijl gebouwd was met karakteristiek grijze natuursteen en een leistenen dak. Na haar dood 1943 liet ze haar geliefde Hill Top Farm, samen met nog eens 1600 hectare Lake District land en een verzameling boerderijen, cottages en kuddes Herwick schapen die ze door de jaren heen had opgebouwd, na aan de National Trust.
Hill Top farm is, volgens de wens van Beatrix Potter, behouden zoals zij hem achterliet, door haar ingericht met antieke regionale meubels en van alles wat haar inspireerde. Elke dag wordt de haard aangestoken in de keuken, net zoals Beatrix elke dag deed. En in de werkkamer op de eerste verdieping, waar o.a. schilderijen van haar broer Bertram hangen, tekende en schreef ze een groot deel van haar boekjes.
Hill Top Farm is een toeristisch trekpleister, vooral in het weekend en in vakantietijd kan het in de kleine boerderij erg druk zijn (howel er een beperkt aantal bezoekers per keer wordt toegelaten in het huis), maar toch zeker de moeite waard om te bezoeken, hoewel het door die vele bezoekers moeilijk is je te verplaatsen in hoe het huis echt was, de sfeer echt in te ademen. De Engelse cottage tuin die Beatrix aanlegde en de moestuin zijn ook zeker de moeite van het bekijken waard.
Hill Top Farm is een toeristisch trekpleister, vooral in het weekend en in vakantietijd kan het in de kleine boerderij erg druk zijn (howel er een beperkt aantal bezoekers per keer wordt toegelaten in het huis), maar toch zeker de moeite waard om te bezoeken, hoewel het door die vele bezoekers moeilijk is je te verplaatsen in hoe het huis echt was, de sfeer echt in te ademen. De Engelse cottage tuin die Beatrix aanlegde en de moestuin zijn ook zeker de moeite van het bekijken waard.
Beatrix Potter
Mijn Lake District trip concentreert zich rond het gebied waar Beatrix Potter woonde. Beatrix Potter is natuurlijk vooral bekend als kinderboeken illustratrice en schrijfster, tot op de dag van vandaag zijn haar boekjes populair, maar wat veel mensen niet weten is dat zij een groot deel van haar leven heeft gewijd aan het behoud van haar geliefde Lake District en daarnaast in dat Lake District verschillende boerderijen bezat en runde. Haar levensverhaal en doorzettingsvermogen zijn fascinerend en tot op de dag van vandaag toe inspirerend.
Meer over Beatrix Potter lees je in het artikel: Beatrix Potter's Lake District
Vanuit Near Sawrey loop je, grotendeels over een nieuw aangelegd voetpad langs het prachtige meer Esthwaite Water én met fantastische vergezichten en uitzichten over en rond het meer naar het 3,5 kilometer verderop gelegen middeleeuwse markplaatsje Hawkshead. Hier zijn verschillende winkeltjes, pubs en een kleine supermarkt en je kunt er de Beatrix Potter Gallery bezoeken die zich bevindt in het oude kantoor van Beatrix’ man, William Heelis, die notaris in Hawkshead was en waar veel origineel werk van Beatrix Potter te zien is.
Naast de wandeling naar Hawkshead zijn er nog heel veel kortere en langere wandelingen van verschillende niveaus. Zo wandel je bijvoorbeeld van Near Sawrey gemakkelijk naar Moss Eccles Tarn, een vennetje vol waterlelies grenzend aan ruigere fells, of kun je helemaal langs de oostkant van Lake Windermere lopen naar Wray Castle of naar Claife Heights waar vanaf je midden op de fells prachtige uitzichten hebt over het landschap. De wandelmogelijkheden met adembenemende uitzichten waar je ook kijkt zijn eindeloos.
Wat zijn Fells?
Het woord fell komt uit het oude Noors waar het berg betekent, ook in andere Scandinavische talen komt het woord fell op een of andere manier voor, daarmee wordt altijd een bergachtig gebied boven de boomgrens bedoeld. Waarschijnlijk hebben de noord Engelse fells de naam fell in de tijd van de Vikinginvallen gekregen. De noord Engelse fells zijn ruige, ongecultiveerde heuvel- en bergachtige gebieden waar geen bomen staan. De fells worden van ouds her gebruikt als begrazingsgrond voor vee. Het Herdwickschaap, een ruig en weinig veeleisend schapenras wat uit de Lake District komt, wordt veel gehouden op de Lake District Fells. Grote delen van de Lake District Fells zijn in het bezit van de National Trust waardoor ze en de bijbehorende manier van boeren bewaard zijn gebleven. Beatrix Potter had een groot aandeel in het behoud van het Lake District en de authentieke lokale manier van boeren en het specifiek daarbij behorende vee.
Het deel van de Lake District waar ik reisde heeft een mooie afwisseling tussen liefelijke typisch Engelse “countryside” ; groene heuvels, schattige oude dorpjes, boerderijen en cottages en bosgebieden en meren en ruigere fells. Op veel plaatsen heb je een fantastisch uitzicht over het diverse landschap en in dorpjes zijn fijne pubs om wat te eten en te drinken of om te slapen. In de grotere wat meer touristische plaatsen zoals Windermere en Bowness-on-Windermere zijn daarnaast verschillende winkels en restaurants en ook in het plaatsje Hawkshead, 6,5 km ten westen van Lake Windermere zijn verschillende winkeltjes, pubs en restaurantjes, Hawkshead is wat minder massaal dan Windermere en Bowness.Er is ook een kleine supermarkt in Hawkshead. Het is een walhalla voor wandelaars en mensen die van mooie landschappen en Engeland houden.
Na een intensieve, maar fantastische trip van een paar dagen met (echt) veel wandelkilometers ging ik met een harddrive vol beeldmateriaal en een nieuw geboren liefde voor dat mooie deel van Engeland weer terug naar huis. En of het goed bevallen was, het echt helemaal alleen reizen? Ja! Het is een hele andere manier van reizen waar je echt op jezelf bent aangewezen, maar waardoor je misschien een reis wel veel intensiever beleeft, je bent meer echt op de plaats die je bezoekt dan wanneer je met iemand die je kent reist en je hebt veel sneller contact met lokale mensen. Reizen met iemand is leuk, maar reizen alleen is, wanneer je er over twijfelt, iets wat je zeker eens moet proberen, al is het maar voor een wat kortere trip.
Hoe reis je naar het Lake District:
Het gemakkelijkste is om met de boot van Nederland naar het noorden van Engeland te gaan en je eigen auto mee te nemen. Twijfel je over het rijden aan de linkerkant in Engeland, het valt reuze mee!
Deze trip deed ik echter autoloos, waardoor je meer uit je cocon en meer echt in het land reist (vind ik tenminste):
- Ik vloog van vliegveld Eelde/ Groningen naar London Southend. (maar je kunt ook van Schiphol vliegen naar een willekeurige London's vliegveld)
- Vanaf Londen Southend, wat met de trein een uurtje van de stad Londen ligt, ga je met de trein naar London Liverpool Street (ca. 1 uur)
- Van London Liverpool Street ga je per metro naar station London Euston
- Daar neem je de trein naar het noorden (vaak gaat deze naar Schotland) en je stapt uit in Oxenholme Lake District (ongeveer 3 uur)
- Vanaf Oxenholme Lake District neem je de trein naar Windermere (20 minuten)
Als alternatief kun je ook vliegen naar Manchester en vanaf daar per trein verder reizen (maar aangezien ik vanaf Groningen wilde vliegen was dat geen optie)
© Anna Rubingh
